De afgelopen twee/drie weken kregen wij een aantal keer de vraag: “Gaan jullie nog door met bloggen?” Voor ons een onverwachte vraag, waarom zouden we dat niet doen? Wel begrijpen wij waar de vraag vandaag komt, de laatste blog is gepubliceerd op 25 april en ging onder andere over het eindbedrag van de crowdfunding. Natuurlijk gaan wij door met de blog en nemen jullie deze keer mee in het traject dat bestaat uit wachten, wachten en nog eens wachten.

Het voorbereidende werk zit er voor ons op. Er zijn afspraken met Create (de kliniek) gemaakt, met Egg Helpers, de donor, de juristen en ook in Nederland zijn de eerste stappen gezet op medisch vlak. Kan niet meer mis gaan zou je denken, dat was dus een illusie. Wij ontvingen een mail van Egg Helpers dat de advocaat in Toronto onze draagster niet meer kon bereiken, zelf probeerde zij het ook al twee weken maar geen respons. In de mail deden zij het voorstel om nog een week te wachten, zou er in die week geen contact mogelijk zijn dan werd geadviseerd opzoek te gaan naar een andere donor. Oké, wat er dan gebeurd is paniek! Beide van slag, het was zo ontzettend moeilijk om een keuze te maken, de ontmoeting in Toronto was zo ontzettend fijn en nu dit. Ondanks de stress helder denken en zelf handelen, een berichtje sturen via de Facebookmessenger. Vrijwel direct kregen wij een reactie van onze donor, ze gaat voor ons doneren alleen speelde er op dat moment een medische situatie binnen haar gezin. Gelukkig wat een opluchting!

Twee weken later was daar een mail van onze advocaat in Toronto met in de bijlage een getekend contract door onze donor en haar man. Nu was het aan ons om te tekenen, maar wat bleek wij hadden beide een getuige nodig bij dit contract en mochten niet elkaars getuige zijn. Al vrij snel wisten wij aan wie we dat zouden vragen, Lody zijn moeder en mijn vader. Beide hebben getekend als getuige, mooi dat zij op deze manier betrokken zijn bij het proces dat wij doorlopen. Enkele dagen later ontvingen wij een mail, die ook naar de kliniek is gestuurd, met in de bijlage een brief dat onze donor kan starten met de behandeling. Om te kunnen doneren moet gekeken worden naar de cyclus van de donor. Aan de hand daarvan kan begonnen worden met injecties, het maken van echo’s en volgt de datum waarop de donatie plaatsvindt. In eerste instantie werd ons verteld dat de behandeling in mei zou starten, maar dat bleek niet haalbaar. Nu wachten wij in spanning af of het in juni wel gaat lukken. Stel dat juni wederom niet lukt dan neemt de spanning wel heel erg toe. Als alles volgens plan verloopt begint onze donor volgende week met medicatie en zal ze ongeveer twee weken later haar eitjes aan ons doneren. Het plaatsen van de embryo in de baarmoeder van onze draagster staat gepland rond 15 augustus, maar in de tussentijd moet er nog heel wat werkt worden verzet in de kliniek en dat kost tijd. Kortom afwachten, afwachten en nog eens afwachten. Zo nu en dan leggen wij contact met Create en de donor, meer dan dat kunnen wij niet doen vanuit Nederland.

Inmiddels is ook het medische proces in Nederland van start gegaan. Onze draagster heeft van Create een aantal verwijzingen gekregen en inmiddels zijn de eerste onderzoeken en behandelingen gedaan. Nu is het wachten op de resultaten zodat die doorgestuurd kunnen worden naar Canada. Vanuit de kliniek zullen zij vervolgens laten weten wat de vervolg stappen zijn en intussen is het weer afwachten. Wij kunnen momenteel dus niet zoveel doen en juist het wachten zorgt voor de nodige stress en spanning. Een heel lange periode zijn wij bezig geweest met uitzoeken, informatie verzamelen, gesprekken voeren, regelen en plannen. Nu is het wachten op de dag van de donatie, hoeveel eitjes zouden wij straks hebben? Wachten op de instructies voor onze draagster en aftellen naar de dag dat wij vertrekken naar Canada. Maandag 25 juli vliegen wij met onze draagster, haar man en de kinderen naar Canada. Lange tijd leek dat heel ver weg, maar nu is dat al over 8 weken! Het vertrek komt steeds dichterbij, het wordt steeds spannender en dan te bedenken dat er nog zoveel staat te gebeuren. Voor nu kunnen wij niets anders doen dan we al deden, we gaan door met wachten, wachten en nog eens wachten en doen wat er van ons wordt gevraagd. Oja we doen natuurlijk nog iets, we worden steeds een beetje zenuwachtiger.