Het is een drukke periode, gister heeft onze donor haar eicellen gedoneerd en vandaag hebben wij de resultaten ontvangen. November en december zijn elk jaar druk, maar dit jaar is het net een beetje drukker. Wij zijn beide entertainer bij het Sint & Pieten team waar Dennis al 15 jaar Piet is en Lody ook alweer 6 jaar. Elk weekend is het team actief om geweldige Sinterklaasfeesten neer te zetten bij diverse bedrijven en families. Voor ons is het een bijzonder seizoen, enerzijds de drukte van het Sinterklaasfeest en anderzijds de spanning omtrent onze kinderwens. Sinterklaas deelt heel veel cadeautjes uit, maar een kindje kan Sinterklaas helaas niet van ons wensen lijstje strepen.

Afgelopen zondag was een bijzondere dag, onze eiceldonor heeft zondag bij Create IVF in Toronto de eitjes gedoneerd. Aan de andere kant van de wereld, vierde wij in Rotterdam een Sinterklaasfeest bij een familie waar het team al jaren over de vloer komt. Op het moment dat Sinterklaas de cadeautjes wilde uitdelen werden wij door de moeder van het gezin naar voren geroepen. Moeder, oma en de drie kinderen vertelde uit hun hoofd een gedicht van Annie M.G. Schmidt, “Oliviertje Smit”. Het jongetje Oliviertje Smit wenst een broertje, een raakvlak met onze wens. Een gedicht van toen maar o zo actueel, het raakt ook de Zwarte Pieten discussie. Aan het einde van het gedicht werd er een woord tot ons gericht en een spaarpot overhandigd, de gehele familie had met elkaar gespaard om onze wens weer een stap dichterbij te brengen.

Zondag was spannend, maar vandaag nog veel spannender. Ons was verteld dat wij de dag na de donatie een uitslagen mail zouden krijgen vanuit het lab. Vanmiddag even over half vier kwam de mail binnen. Wij hadden afgesproken dat wij de mail samen zouden lezen, maar Lody was rond kwart voor zes thuis. Van half vier tot kwart voor zes was mogelijk nog spannender, maar het was het wachten waard. In totaal zijn er 33 eitjes gedoneerd, 30 konden er worden bevrucht. Dat betekend dat de eitjes 15 om 15 zijn bevrucht. Van Dennis zijn er nu 11 bevruchte eitjes aan het ontwikkelen en van Lody zijn er nu 10 eitjes aan het ontwikkelen. Super positief nieuws dus! Woensdag ontvangen wij een nieuwe update en zaterdag horen wij hoeveel eitjes zijn uitgegroeid tot een embryo en worden ingevroren.

Het is ons tweede traject en deze keer beginnen wij een heel stuk positiever. De eerste keer 5 eitjes in ontwikkeling en uiteindelijk maar 1 embryo. Ook nu zullen er nog eitjes gaan afvallen, maar met deze getallen moeten er embryo’s zijn die het halen tot dag 6. Spannende week dus, in elk geval kunnen wij nu in gesprek over de opties en de terugplaatsing gaan plannen. Wordt vervolgd.

Oliviertje Smit

Wie is dat kleine jongetje? Da’s Oliviertje Smit!
Hij heeft een brief geschreven – zelf geschreven – naar Madrid.
En in die brief stond: Lieve Sinterklaas, wees maar niet boos,
ik wil geen auto en geen trein en ook geen blokkendoos,
ik wil alleen een broertje, nou de groeten, Oliviertje.
Hij had die brief geschreven op een boterhampapiertje.

Toen Sinterklaas die brief kreeg, riep hij: Hoor ’s Zwarte Piet,
die jongen wil een broertje, maar ik heb dat zomaar niet!
Ik kan geen broertje laten bakken, ’t is geen boterkoek;
ik kan er ook geen kopen in de winkel op de hoek!
Ik breng nooit broertjes aan de deur, ik ben geen ooievaar!
Die jongen krijgt een teddybeer, en daarmee is het klaar.

Hè nee, zei Zwarte Piet, hè nee, hè luister nou ’s even:
we kunnen toch één enkel keertje wel een broertje geven?
Ik weet toevallig een lief kindje, hierzo in Madrid,
dat zo maar met zijn bipsje ergens op een stoepje zit.
Goed, haal het dan, zei Sinterklaas, en pak het netjes in;
ik vind het wel een beetje lastig, maar jij krijgt je zin.

Een paar uur later waren ze aan ’t varen op de boot
en Sinterklaas had dagenlang het kindje op z’n schoot.
Het deed wel eens een plasje op zijn tabberd, af en toe…
En ’t moest een schone luier aan het was een heel gedoe.
En Sinterklaas wist zich geen raad, en werd zo opgewonden,
en toen ze eind’lijk op het dak van Oliviertje stonden,

toen was het haast onmogelijk, het kindje stil te houen,
en ’t was zo lastig om het door de schoorsteen heen te douwen!
Ziezo, zei Sinterklaas – hij stond te trillen op het dak –
ik breng nooooooit kindertjes meer mee. Dat hoort niet bij mijn vak.
Toen Oliviertje wakker werd, om kwart voor zes zowat,
toen zag hij daar het kindje bij de kachel op de mat.

Daar lag het op zijn buikje en het schreeuwde erg hard.
Het was een pikzwart jongetje, ’t was pik-pik-pik-pikzwart.
O! gilde Oliviertje, en zijn moeder kwam eraan
en heeft dat zwarte jongetje meteen in ’t bad gedaan.
Het werd gelukkig schoon en ’t was weer helemaal in orde;
’t was enkel van de schoorsteenpijp zo pik-pikzwart geworden.

En dit was de geschiedenis van Oliviertje Smit,
die nou een eigen broertje heeft, een broertje uit Madrid.

(Annie M.G. Schmidt)