Gisteravond, de dag voor Vaderdag, was ik bij het toneelstuk ‘moeders en zonen’. Een stuk over Cal (gespeeld door Paul de Leeuw) en Will (gespeeld door Freek Bartels), een homostel met een kindje (Buddy) van zeven. Onverwacht staat de moeder (Katherine, gespeeld door Anne Wil Blankers) van een overleden ex van Cal op de stoep. Eén passage uit het stuk vond ik kenmerkend, treffend en herkenbaar.

Katherine: “Wie van jullie is nu de vader?”
Will: “Dat zijn wij”
Katherine: “Maar wie van jullie is de echte vader?”
Will: “Wij alle twee”
Katherine: “Ik bedoel wie is de biologische vader?”
Will: “Oh, u wilt een antwoord op uw onwetendheid?”

Wij zijn nog niet eens zwanger, laat staan papa, en krijgen nu al met regelmaat dezelfde vraag. ‘Wie van jullie wordt nou de vader van jullie kindje?’ Wij antwoorden door te zeggen dat wij samen papa worden, maar dat antwoord lijkt men niet te waarderen. Men is vaak brutaal en vraagt door tot zij een bevredigend antwoord hebben gekregen. Maakt het iets uit hoe het biologisch zit, veranderd dat iets aan het gevoel van liefde en verbondenheid? Of draait het daadwerkelijk om de onwetendheid van mensen en kan men niet leven zonder te weten hoe iets zit? Als je dit weerlegt zegt men standaard dat het niet uitmaakt wie de echte vader wordt, na de geboorte zien we toch wel van wie het is. Blond of donker, groot of klein. Dus toch de onwetendheid?

Het proces waar wij inmiddels al jaren mee bezig zijn is zwaar, hebben te maken gehad met pieken en dalen. Mensen die met ons meeleven, ons steunen en inspireren. Er zijn ook negatieve reacties en mensen die homoseksualiteit niet accepteren. Helaas heeft de wereld vorige week moeten aanschouwen waar mensen toe in staat zijn (Orlando), maar het speelt niet alleen aan de andere kant van de oceaan. In Nederland kunnen wij ook niet hand in hand over straat zonder nagekeken te worden of opmerkingen naar ons hoofd te krijgen. Hoe tolerant is men eigenlijk, hoe tolerant ben je zelf? Vindt je echt dat twee mannen of vrouwen oké zijn, of moeten wij toch aan voorwaarde voldoen? Mogen mensen zich uiten en kleden zoals zij zelf willen of kijk je ze na en heb je daar toch een oordeel over?

Vandaag, 19 juni 2016, is het Vaderdag. Facebook staat vol met berichtjes en foto’s, op de radio wordt over Vaderdag gesproken en natuurlijk vieren wij Vaderdag met onze eigen helden. Een dag vol vreugde voor iedereen die zijn of haar vader in het zonnetje kan zetten, maar voor sommige betekend deze dag verdriet omdat zij hun vader missen om welke reden dan ook. Op Facebook zie ik ook foto’s van gezinnen met twee papa’s, gelukkige gezinnen. Denk je nu echt dat het kind nadenkt of hij/zij een tekening, cadeautje en/of een knuffel aan zijn ‘echte’ papa geeft?

Dit jaar vieren wij Vaderdag gelukkig met onze dierbare vaders Ruud en Rob, maar denken ook aan onze grootvaders Wim, Hans, Kees, Cor en Ger (helaas niet allemaal meer onder ons). Het gaat om gevoel en liefde, dat maakt wie je papa zal noemen en hopelijk vieren wij volgend jaar Vaderdag met ‘ons’ kindje.