Een reis door Europa klinkt best leuk, maar in dit geval heeft het niets met vakanties te maken en ook niet met de filmserie van Bassie en Adriaan. Eind augustus zijn wij drie weken vrij geweest, fijn in ons eigen huisje met zo nu en dan een uitstapje. Dit jaar bewust niet op vakantie gegaan, er moet tenslotte nog een heel bedrag bij elkaar gespaard worden en met behulp van onze crowdfunding moet dat lukken. De vakantie zit er inmiddels op en het is hoogtijd voor een nieuw blog! Onze reis door Europa vanachter de laptop.

Een paar weken voor onze vakantie zijn wij in contact gekomen met iemand die ons vertelde over een kliniek in België. Het klonk als een serieuze optie en zij heeft onze casus aan de contactpersoon in België voorgelegd. Aan het begin van ons traject lag de focus op Amerika, via Canada naar Cyprus (een heel stuk dichter bij huis) en nu is er misschien een optie in België? Nog even en we hoeven het land niet uit om onze wens werkelijkheid te laten worden (helaas zal dat voorlopig een droom blijven). Dan wordt het toch weer spannend, ondanks dat wij niet teveel hoop wilde vestigen op België ben je toch benieuwd welke reactie er komt. Elke keer als er een nieuwe e-mail binnenkomt ben je nieuwsgierig en hoop je op reactie, maar het duurde lang. Intussen staat de tijd niet stil en gaat onze zoektocht naar informatie gewoon door. Met regelmaat lezen wij de verhalen op het forum van Freya, een forum waar Nederlandse vrouwen hun ervaringen delen met betrekking tot verschillende klinieken in binnen- en buitenland. Op het forum gaat het in principe over hetero stellen, maar alle informatie is helpend bij onze kliniek keuze. Zo hebben wij verhalen gelezen over klinieken in Cyprus en zijn wij ook getipt om eens te informeren in Spanje en Tsjechië.

Na een zoektocht op internet hebben wij twee klinieken gevonden in Spanje en hebben beide een mailtje gestuurd met onze vragen. De belangrijkste vraag:

“Wij zijn twee mannen met een grote kinderwens en hebben in onze familie iemand gevonden die voor ons een kindje wil dragen. Wat nog ontbreekt, is een eiceldonor en een kliniek die ons bij dit traject wil helpen. Helpt u onze droom te verwezenlijken?”

Van de kliniek ‘IVF-Spain’ uit Alicante hebben wij twee dagen later al een mailtje ontvangen. Kort samengevat, zij willen ons succes wensen, hopen dat het lukt, maar werken niet mee aan draagsterschap. De andere kliniek in Spanje heeft tot op de dag van vandaag nog niets laten horen. Hetzelfde mailtje hebben wij ook gestuurd naar ‘Gynem’ een kliniek in Praag. Dezelfde dag ontvingen wij een mail retour met veel informatie en alle kosten gespecificeerd, ook werden wij uitgenodigd voor een live chat voor de volgende dag. Intussen hebben wij op internet informatie en ervaringen gezocht met betrekking tot deze kliniek en de volgende dag heeft de chat plaats gevonden. Een vriendelijke vrouw en mogelijkheden volop, maar voor draagsterschap in Tsjechië is er geen duidelijke wetgeving. Het is volgens de wet niet verboden, maar ook niet toegestaan. De kliniek helpt homostellen met een draagster, er moet alleen wel een document getekend worden dat de man van wie het zaad wordt gebruikt en de draagster een stel zijn (ook al weten zij dat het niet zo is). Dat voelt toch een beetje vreemd, zij zeggen dat dit nodig is voor het geval de wetgeving veranderd tijdens het traject.

Zo hebben wij in drie weken tijd contact gehad met klinieken in Cyprus, Spanje, Tsjechië en was het nog altijd wachten op het antwoord vanuit België. Inmiddels is die reactie gekomen en helaas voor ons is het donorprogramma voor homostellen stil gezet. Kortom de conclusie is dat wij tot op heden nog steeds de focus hebben liggen op Cyprus. De komende weken zullen wij nog uitzoeken of er opties zijn in Bulgarije, Hongarije, Duitsland en Oostenrijk, dit zijn landen waar het homostellen wel eens is gelukt.

Mensen vragen ons wel eens waarom wij door blijven zoeken naar een kliniek terwijl wij weten dat het in Cyprus allemaal mogelijk is. De wet in Cyprus schrijft voor dat de eiceldonatie volledig anoniem moet zijn. Dit betekend dat ons kindje nooit kan achterhalen wie de eicel heeft gedoneerd en waar zijn of haar identiteit vandaan komt. In Nederland is een donor ook anoniem, maar heeft het kind op zestien jarige leeftijd wel de mogelijkheid om de donorgegevens op te vragen. Wij hebben hier met verschillende mensen over gesproken en horen verschillende meningen. Is het hypocriet om onze kinderwens in vervulling te laten gaan met de wetenschap dat het kindje nooit kan achterhalen wie de donor is geweest? Het is en blijft een moeilijk vraagstuk.

Voor nu ligt onze focus nog altijd op Cyprus waar wij augustus 2016 naar toe willen gaan met onze draagster. Daar zal een embryo geplaatst worden in de baarmoeder van onze draagster welke in de kliniek is gemaakt van een anonieme eicel en het zaad van een van ons.